برنده بازی کیست؟

برنده بازی کیست؟



گردهم آیی حدود هفتاد هزار تن از هواداران رهبران احزاب جهادی در ورزشگاه کابل به تاریخ چهارم حوت، نخستین تجمع مبارزه طلبانه مجاهدین دراعتراض به تهاجم تبلیغاتی و روانی سازمان های دفاع از حقوق بشربر ضد مجاهدین است.

طی سال های اخیر، پخش گزارش های زنجیره یی درمورد مجازات عوامل جنایات و ناقضین حقوق بشردر افغانستان برگفتار، دیدگاه و موقعیت رهبران سیاسی و نظامی گروه های جهادی تأثیرات مشهودی برجا گذاشته است. این درحالیست که پیش از آن حتی انتشار فهرست اسامی برخی رهبران مجاهدین و معرفی آنان به عنوان ناقضان حقوق بشر، موجب نگرانی آن ها نمیشد.

در مراحل نخست، پرونده سازی نهاد هایی حقوق بشری کم وبیش با اعتراض وانتقاد رئیس جمهور افغانستان رو به رو میشد اما ظاهرا رئیس جمهور، تحت فشار حلقات خارج ازافغانستان دیگر از متحدان جهادی خود نمیتواند پشتیبانی کند. موضع صریح رئیس جمهور درواکنش به مصوبه اخیر شورای ملی در باره لزوم ختم اتهام زنی و تقاضا برای تشکیل دادگاه رسیده گی به پرونده متهمان جنایات بشری درسی سال اخیر، رهبران جهادی را سخت تکان داد وبرای نخستین بار به طور جدی احساس خطر کردند.

درین که ادامه اعمال فشار روانی بر گروه های جهادی کاملا انگیزه سیاسی دارد، تردیدی وجود ندارد. اگر چه تهیه کننده گان این گزارش ها وانمود میکنند که تنها رهبران وفرماندهان مجاهدین از سوی این نهادها هدف گیری نشده اند اما از لحاظ عملی، این مجاهدین اند که مدعی حفظ قدرت، امتیاز گیری و حضور دایمی درنظام حکومتی افغانستان اند و هم اکنون بخشی از آنان عملا در ساختارحکومت شامل اند.

در سطح بالا تر، فکر میشود که هدف ازپیشبرد این پروژه بر ضد گروه های مجاهدین، به رویارویی امریکا وغرب با جمهوری اسلامی ایران بی رابطه نیست.

درکارزارضعیف سازی مجاهدین، دسته های قومی، تکنوکرات ها، استخبارات پاکستان، سازمان ملل متحد و ناظران محافظه کارامریکایی اشتراک نظر دارند. اما رویارویی قوه اجرائیه و ملل متحد با جریان های سیاسی ونظامی مجاهدین، پیام آور خطرات جدیدی است که در صورت بروز عواقب ناگوار، ولایات شمال و غرب کشور مانند ولایات جنوب درگردابی ازخشونت و نا آرامی فروخواهد رفت. درین بازی، گروه های فشاربرضد مجاهدین، جمع قوه اجرائیه و ملل متحد، با توجه به حساسیت اوضاع واهمیت تعیین کنندهء حفظ صلح درشمال وغرب برای امریکایی ها، چانسی برای پیروزی نخواهند داشت. "عدالت" چیزی نیست که ارتش امریکا و انگلیس آن را برای افغان ها هدیه بدهند. آن ها برای تحقق عدالت به این نیامده اند. همین اکنون، جنگ درجنوب بخشی از توان نظامی واقتصادی غرب و امریکا را به خود مشغول داشته است.

تبلیغات برای تأمین حقوق بشر، ایجاد جامعه مدنی وازین گونه ابزار های بازی، خط سرخ اعلام ناشده یی هم دارد تا نه دولت افغانستان ونه هم ملل متحد و دسته های خرد و کوچک داخلی، حق ندارند از آن عبور کنند و گپ به جایی برسد که فضای عمومی کشور را به ضرر حضور نیروهای امریکایی غیر قابل تحمل سازند. امریکایی ها میدانند که حوادث درافغانستان کمافی السابق غیر قابل پیش بینی است و پیگیری مبالغه آمیز( هرچند تبلیغاتی ) وجو سازی علیه مجاهدین ممکن است نیمه دوم مناطق کشور را نیز دستخوش تغییراتی کند که هم عدالت و هم صلح نیم بند را نیز درکام آتش فرو خواهد برد.

یک منبع معتبر نزدیک به حکومت افغانستان ومتحدان بین المللی درین رابطه اظهار داشت:

حکومت افغانستان وملل متحد درادامه این بازی، به همان نقطه اول برخواهند گشت و این همه سرو صدا وایجاد توقعات کاذب، هیچ تأثیری در میزان حضور و قدرت گروه های جهادی نخواهد داشت.

وی گفت:

مقامات واشنگتن که بییشتر ازسایر کشور ها، افغانستان را به حیث نقطه کلیدی حوزه استراتیژیک خود نگاه میکنند، درین رویارویی از حکومت افغانستان و ملل متحد حمایت نخواهد کرد. به گفته این منبع، امریکا ازاقداماتی که رهبران مجاهدین را باردیگر به میدان های جهاد و مقاومت بکشاند، پشتیبانی نخواهد کرد. وی افزود: تولید آشوب در ولایات شمال و غرب افغانستان سبب میشود تا کشور های روسیه وایران به آسانی قادر شوند تا امریکا و غرب را در دامی هولناک گرفتار کنند.

این منبع آگاه به عنوان نتیجه آخر گفت:

هرچند روند تهیه این گونه گزارش ها علیه گروه های مجاهدین پس ازین نیز ادامه خواهد یافت، اما این نکته هم مسلم است که چنین اقداماتی میتواند هرزمانی که لازم افتد از سوی امریکا باطل شود.