نهاد های حقوق بشر و کشتار غیر نظامیان : سکوت چرا؟

نهاد های حقوق بشر و کشتار غیر نظامیان : سکوت چرا؟

دکتور سید اکبر زیوری

یکشنبه و دوشنبه گذشته مانند روز های دیگر کشتار و خون و اشک و فغان در سرزمین فغانستان ما غوغا ‏کرد. در جلال آباد، در کاپیسا، در هلمند حمام های خون براه افتید و ده ها تن از هموطنان غیر نظامی ما به ‏خاک و خون کشیده شدند. سال گذشته بنا بر آمار های غربی یکهزار نفر غیر نظامی افغان در شمار چهار ‏هزار تلفات جنگی قرار داشتند. ‏

برخلاف ادعا های آقای فاروق وردک در هندوستان که بمبگذاری انتحاری کار افغانها نبیست و تروریستهای ‏بین المللی (که این اصطلاح را بجای کلمهء القاعده بکار برد) دست به این عمل می زنند، اما مسئولیت ‏بمبگذاری انتحاری یکشنبه در جلال آباد را قاری سجاد سخنگوی حزب اسلامی حکمتیار برعهده گرفته و نام ‏بمبگذار را حاجی احسان الله اعلام کرده است. ‏




در تظاهرات اعتراض آمیز هشت جوزای امسال در کابل که بخاطر رانندگی بی احتیاط عساکر خارجی عده ای از ‏هموطنان ما کشته شدند، دفتر ریاست جمهوری در آنزمان تظاهرات مزبور را سیاسی و با سازماندهی قبلی ‏خواند، از بریدن دست و کندن ریشهء سازماندهندگان آن یاد کرد و صد ها تن را به زندان افگند. حال باید ‏دید تظاهرات مردمی در ننگرهار در اعتراض به تیراندازی بی مبالات عساکر خارجی به مردم و کشته و ‏زخمی شدن دهها تن از هموطنان ما که طی آن شعار «مرگ بر امریکا» و «مرگ بر کرزی» سرداده شد؛ ‏را دفتر ریاست جمهوری کشور با انگیزه های سیاسی و با سازماندهی قبلی می داند و یا یک عکس العمل ‏خودجوش مردمی دانسته و با چند قطره اشک و یک کمیسیون تحقیق قضیه را رفع و رجوع میکند. ‏

درین میان، اما مسئولیت نهاد های نوپای مدنی و حقوق بشری کشور بسی بزرگتر می باشد. تا کنون این ‏نهاد ها عمدتاً به جنگهای دو ونیم دههء اخیر تأکید داشته اند و دیده نشده است به کشتار هموطنان غیر نظامی ‏ما در جریان جنگ طالبان علیه قوت های خارجی کدام واکنش مهمی نشان داده باشند. گویا حقوق بشر فقط ‏در مورد چند نفر خاص در افغانستان قابل اتهام زنی و پیگیری می باشد و کشتن هموطنان غیر نظامی ما ‏بدست خارجی ها جزو موارد نقض حقوق بشر قرار نمی گیرد. ‏

کسانیکه خود را در آشفته بازار فکری کشور بر مسند روشنفکری نشانده اند و در مخالفت با موارد دیگری ‏مانند «منشور مصالحهء ملی» مصوب مجلسین پارلمان کشور، برای احقاق حقوق بشر و حق العبد داد ‏سخن داده و اشک قلم جاری کرده اند؛ نیز مسئولیت سنگینی در پیش رو دارند تا بر این تخطی های نیرو ‏های خارجی و کشتار هموطنان غیر نظامی ما درنگی نمایند و قلمی بزنند. ‏

تظاهرات مسالمت آمیز در شهر های افغانستان در اعتراض به این کشتار باید توسط فعالین حقوق بشر، نهاد ‏های مدنی و احزاب و شخصیت های سیاسی کشور بطور مشترک سازماندهی گردد تا در کنار کمیسیون ‏های بی اثر دولتی که تا کنون ده ها مورد مشابه را تحقیق کرده ولی نتایج آن را هرگز انتشار ندادند؛ قدمی ‏مدنی برای احقاق حق مظلومان و داغدیدگان کشور برداشته شود. تا کنون فقط شورای متحد ملی با صدور ‏اعلامیه ای به این کشتار غیر نظامیان هموطن ما عکس العمل نشان داده است. ‏


کمک های مدنی به خانواده های قربانیان:‏
نهاد های مدنی و حقوق بشری و نیز احزاب و شخصیت های سیاسی ما باید در کمک به بازماندگان قربانیان ‏اخیر پیشقدم شوند. کمک های انسانی و مالی، کمک های حقوقی از طریق گرفتن وکیل می تواند جزیی ‏ازین کمک های خودجوش جامعهء مدنی کشور ما باشد. خانواده های قربانیان با کمک های مدنی باید به ‏محاکم مربوط عرض شکایت کرده و تقاضای جبران خسارت نمایند از مقامات مسئول خارجی، حزب ‏اسلامی که مسئولیت حمله ننگرهار را برعهده گرفت، طالبان که مسئولیت کشتار گرشک را گرفته اند و ‏قوت های ائتلاف بین المللی که در کشتار غیر نظامیان در ننگرهار، کاپیسا و سایر نقاط کشور دخیل بوده ‏اند. ‏