سخنرانی مارشال فهیم در دوازدهمین سالگرد شهادت شهید مزاری

سخنرانی مارشال فهیم در دوازدهمین سالگرد شهادت شهید مزاری



ما بايد بخاطر تحقق اهداف آنها زندگي خود را وقف كنيم، اين كساني كه در راه خدا شهيد شدند و امروز ما و شما از آنها يادآوري مي كنيم؛ اينها انسان هاي عادي نيستند، انسان هايي هستند كه خداوند در يك مقطع خاصي از تاريخ به آنها رسالت بخشيده و آنها مسؤوليت خود را ادا كرده اند. ولي امروز بر ما است كه راه و روش آنها را تعقيب كنيم و به خاطر تحقق اهداف آنها حركت كنيم


دوشنبه ۲۸ حوت ۱۳۸۵
مشارکت ملی



ما نبايد انسانهاي طفيلي باشيم!


امروز كه ما از مقام والاي شهادت استاد مزاري تجليل مي كنيم و يا از مقام ديگر شهداي بزرگ كشور تجليل مي كنيم، اين حق مسلم آن شهداي بزرگ است كه بخاطر گذاشتن يك راه و رسم سالم و راه مستقيم براي ما زندگي خود را فدا ساختند، حق است بر ما كه از آنها با قدرداني و عزت يادآوري كنيم؛ اما اين قدرداني و به عزت ياد كردن شهدا، آيا در زندگي ما كدام تأثير عملي دارد يا خير؟


ما بايد بخاطر تحقق اهداف آنها زندگي خود را وقف كنيم، اين كساني كه در راه خدا شهيد شدند و امروز ما و شما از آنها يادآوري مي كنيم؛ اينها انسان هاي عادي نيستند، انسان هايي هستند كه خداوند در يك مقطع خاصي از تاريخ به آنها رسالت بخشيده و آنها مسؤوليت خود را ادا كرده اند. ولي امروز بر ما است كه راه و روش آنها را تعقيب كنيم و به خاطر تحقق اهداف آنها حركت كنيم. تنها به تجليل كردن هيچ نوع اثر عملي به جا نخواهد ماند. وقتي ما مي توانيم از آنها به قدرداني ياد كنيم كه راه آنها را تعقيب كنيم، كساني كه در راه خدا حركت كردند مثلا امروز روز شهادت استاد مزاري را تجليل مي كنيم، برعلاوه آنها كه جهاد كردند، فكر و انديشه تطبيق اسلام را داشتند و خواهان يك نظام اسلامي در كشور خود بودند.
اگر امروز جامعه بين المللي به خاطر وجه مشتركي كه مبارزه عليه تروريزم است، با ما ايستاده شدند، ما ديروز در جهاد و مقاومت، تنها ايستاده شديم در مقابل دشمنان افغانستان. امروز جامعه بين المللي كه در افغانستان حضور دارند و با ما تشريك مساعي دارند و در مقابل تروريزم مي جنگند، آنها هم براي دايم در افغانستان نمي باشند. روزي آنها از افغانستان مي روند، باز ما مردم افغانستان تنها مي مانيم. ما بايد در زندگي خود تلاش و كوشش كنيم از مقامات حكومتي و دولتي گرفته تا مجامع سياسي و عام مردم افغانستان به فكر بيفتيم كه روزي اگر دنيا در پهلوي ما نبود، ما بايد ايستاده شويم و منحيث يك كشور مترقي، يك كشور پيشرفته و متكي به خود، روي پاي خود ايستاده شويم.

ما نبايد انسان هاي طفيلي و يك جامعه طفيلي باشيم. ببينيم كه شش سال است از نظام مردمي در افغانستان مي گذرد و شش سال است كه طالب ها در افغانستان سقوط كرده، با درنظرداشت كمك هاي جامعه بين المللي و شوق و علاقه‌يي كه به سازندگي و بازسازي خود داشتيم، امروز تا چه حدي سرپاي خود ايستاده هستيم!

من يقين داريم كه در هر بخش، ما ضعيف ترين كار را انجام داديم. اگر دو روز خارجي ها در افغانستان نباشند، همان دشمناني كه مزاري را اينجا به خاك و خون كشانيدند، مسعود را به خاك و خون كشانيدند، هزارها شهيد اين كشور را به خاك و خون كشانيدند، آنها بسيار با دست دراز مي آيند عليه ما مي جنگند. همان روز هم جنگ داشتند و امروز هم جنگ دارند.
نيروي كه امروز در مقابل آنها از طرف افغانستان مي رزمد و آنها را ايستاد كرده و امروز نتوانسته اند در نقاط شهر ما نزديك شوند ، فقط قوت هاي جامعه بين المللي است. ببينيم كه ما چقدر خود ما كشور خود را ساختيم، ما چه قدر متكي به خود هستيم، آيا براي ده روز مي توانيم كه از خود دفاع كنيم؟ آيا مي توانيم كه امنيت خود را ما خود تأمين كنيم؟
بخواهيم نخواهيم افغانستان كشور ما است و بايد در اين استقامت تلاش كنيم كه خود را بايد بسازيم و سر پاي خود ايستاده شويم و در بخش هاي مختلف، استراتيژي براي رسيدن به اهداف عالي كشور و به دست آوردن منافع ملي افغانستان داشته باشيم و تلاش كنيم و زحمت بكشيم.

وقتي كه سرپاي خود ايستاده شديم و يك كشور مستقل بوديم، آنوقت است كه اهداف شهداي بزرگ افغانستان بجا مي شود و آنوقت است كه ما واقعاً‌ از خط اين شهداي بزرگ پيروي كرده ايم.