دریچه بسوی بهار
:دریچه گشای مهـــربان
در بهبوهــه فـــرا راه بهـــار قـــرار داریم که زمـــــان یکسال دیگـــــر را در
لفـــــافـــه عمـــر مــا خــواهد پیچـــانیـــد ـ و سیمای آغـــازین لحظه نویـن سال
دیگــــر حیــات خــود را در جلوه شگفتن گل و نالـــه شور انگیز بلبـــــل و
پوشیــدن قبای سبزچمــن و ده ها شگفتیهـــای طبیعت رنگیــن شده بهــــــاری
مشاهـــده خواهیــــــم نمــــود ـ
با آمــــد آمـــد و پدیـــدار گشتن این تابـــلو راستین و پــــر نقش ونگــار طبیعت
و هلهلــــه شــور آفــــرینان در طپــش حیـــات نـــوین و زدودن غبــار کرختی
زمستـــــان سـرد از آئینـــــه یخبسته طبیعت چـــه زیبـــا و دل انگیــز خواهد
بــــود کــــه طمع گــــوارای انسانـــــی قلب خــویش را بـــا عشق ورزیــدن
بــه انسان و انسانیت فـــزونتــر از گــذشته مطبـــوع تر بسازیم ـ تــا شگوفه
های شاخسار بهارینـــه زنـــدگی مــا در پسو نـــد زمان خویش رهـــا و رد
مثممتری در خـــود داشته بــــــاشد ـ
و اینک با زبـــان شعـــر که خـــود گویای واقیعت هـــای عملکـــــرد زمانی
ما در درازنـــای زنـــدگی اجتماعـــی مــاست بسوی گشایش اولیــــن دریچه
بسوی بهـــــار میـــرویم و با شعری از سایــه این شاعــر گرانمایه زبـــــان
فارسی آمـــد آمــــد بهـــا را از زبــان شاعـــر خیـــر مقــدم می گـــویم ـ
بهـــــارا چــه شیـــرین و شاد آمـــــدی
کـــه با مـــژده داران داد آمـــــــــــــدی
بــده داد مـــارا کـــــه خون خــورده ایم
ستمهـــــای آن سر نگــــــون بـــرده ایم
بــــدر پـــرده از دست بیـــدادگـــــــــــر
دلــــی دربــــدر غـــــــرق خون جگـــر
دلــی مانده صـــد زخــم خنجــــر در او
دلـــی کیـــن خـــون بــــــــــرادر در او
دل در عــــزای عــــزیزان بــــــــه درد
نـــدانی کـــــه نامــــرد با مـــا چه کــرد
گــــرفتنــد و بـــردنـــــد و آیختنـــــــــــد
چـــــه خـــونها که هــر صحبدم ریختنــد
نـــدادنــد رخصت کــــه بیــــوه زنــــــی
بـــر آرد ز سوز جگـــــــــرشیـــونـــــی
نــــه آن سوگـــواریکــــه نگـــــذاشتــــند
کــــه از گــــریه هـــم بـــــاز میـــداشتنـد
بهـــــار ببیــن ایــن دل ریـــش ریـــــــش
بلا بــــرده از طاقت خــــــویش بیــــــش
دلــــی کس بـــه صــد درد آغشتـــه انــد
دلـــی کس بـــه هــــر صحبـدم کشته اند
بهـــارا بیـــا کـــان زمستـــان گــــــذشت
گــل و لالــه پـــر کن دامــــان و دشــت
بیـــــا تا بینیــــــم در کـــــــار گـــــــــل
ز شبنــــــم بشـــویــــم رخســـار گـــــل
بهــــاری نو آمــــد بـــه صـــد دلبــــری
بیــــا تا از او گـــل بــــــدامــن بـــــری
بهـــارا نگــــه کـــن که بــــر شاخســـار
چــــه میخـــوانـــد آن مـــــرغ آزاد وار
اگـــر خـــون بلبل نجـــــوشــد به بـــاغ
کجـــــا از مـــــرغ سرخ گیــری سراغ
گــل ســرخ نـــو میکنــد یـــــاد دوســت
کـــــه رنگ گــل سرخ از خــون اوست
به امیــــد دریچـــه دگـــر تا فــردا دیگــر ـ
در بهبوهــه فـــرا راه بهـــار قـــرار داریم که زمـــــان یکسال دیگـــــر را در
لفـــــافـــه عمـــر مــا خــواهد پیچـــانیـــد ـ و سیمای آغـــازین لحظه نویـن سال
دیگــــر حیــات خــود را در جلوه شگفتن گل و نالـــه شور انگیز بلبـــــل و
پوشیــدن قبای سبزچمــن و ده ها شگفتیهـــای طبیعت رنگیــن شده بهــــــاری
مشاهـــده خواهیــــــم نمــــود ـ
با آمــــد آمـــد و پدیـــدار گشتن این تابـــلو راستین و پــــر نقش ونگــار طبیعت
و هلهلــــه شــور آفــــرینان در طپــش حیـــات نـــوین و زدودن غبــار کرختی
زمستـــــان سـرد از آئینـــــه یخبسته طبیعت چـــه زیبـــا و دل انگیــز خواهد
بــــود کــــه طمع گــــوارای انسانـــــی قلب خــویش را بـــا عشق ورزیــدن
بــه انسان و انسانیت فـــزونتــر از گــذشته مطبـــوع تر بسازیم ـ تــا شگوفه
های شاخسار بهارینـــه زنـــدگی مــا در پسو نـــد زمان خویش رهـــا و رد
مثممتری در خـــود داشته بــــــاشد ـ
و اینک با زبـــان شعـــر که خـــود گویای واقیعت هـــای عملکـــــرد زمانی
ما در درازنـــای زنـــدگی اجتماعـــی مــاست بسوی گشایش اولیــــن دریچه
بسوی بهـــــار میـــرویم و با شعری از سایــه این شاعــر گرانمایه زبـــــان
فارسی آمـــد آمــــد بهـــا را از زبــان شاعـــر خیـــر مقــدم می گـــویم ـ
بهـــــارا چــه شیـــرین و شاد آمـــــدی
کـــه با مـــژده داران داد آمـــــــــــــدی
بــده داد مـــارا کـــــه خون خــورده ایم
ستمهـــــای آن سر نگــــــون بـــرده ایم
بــــدر پـــرده از دست بیـــدادگـــــــــــر
دلــــی دربــــدر غـــــــرق خون جگـــر
دلــی مانده صـــد زخــم خنجــــر در او
دلـــی کیـــن خـــون بــــــــــرادر در او
دل در عــــزای عــــزیزان بــــــــه درد
نـــدانی کـــــه نامــــرد با مـــا چه کــرد
گــــرفتنــد و بـــردنـــــد و آیختنـــــــــــد
چـــــه خـــونها که هــر صحبدم ریختنــد
نـــدادنــد رخصت کــــه بیــــوه زنــــــی
بـــر آرد ز سوز جگـــــــــرشیـــونـــــی
نــــه آن سوگـــواریکــــه نگـــــذاشتــــند
کــــه از گــــریه هـــم بـــــاز میـــداشتنـد
بهـــــار ببیــن ایــن دل ریـــش ریـــــــش
بلا بــــرده از طاقت خــــــویش بیــــــش
دلــــی کس بـــه صــد درد آغشتـــه انــد
دلـــی کس بـــه هــــر صحبـدم کشته اند
بهـــارا بیـــا کـــان زمستـــان گــــــذشت
گــل و لالــه پـــر کن دامــــان و دشــت
بیـــــا تا بینیــــــم در کـــــــار گـــــــــل
ز شبنــــــم بشـــویــــم رخســـار گـــــل
بهــــاری نو آمــــد بـــه صـــد دلبــــری
بیــــا تا از او گـــل بــــــدامــن بـــــری
بهـــارا نگــــه کـــن که بــــر شاخســـار
چــــه میخـــوانـــد آن مـــــرغ آزاد وار
اگـــر خـــون بلبل نجـــــوشــد به بـــاغ
کجـــــا از مـــــرغ سرخ گیــری سراغ
گــل ســرخ نـــو میکنــد یـــــاد دوســت
کـــــه رنگ گــل سرخ از خــون اوست
به امیــــد دریچـــه دگـــر تا فــردا دیگــر ـ
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen