پـرده نشینان هری

ای کرده پهن در همه هستم صدای خـویش
ای کرده بــــی دریغ مـــرا مبتلای خـویش
ای سبزه قامتی کــــه قد افراشتـی ز عشق
ره داری ام به وسعت بکر صفای خـویش
بنگر کـــه هر دو دست تو خـواهد دستهام
تاکـــــی حدیث صبر بخوانم بـرای خویش
سجــــادهء نیــاز نگـــاهـم بــــه روی شب
هموار کـــرده حـــاجت بی انتهای خویش
در امتــــداد حــــاجت چشمم نشستــــه ای
ره داده ای مرا به تب لحظه هـای خـویش
ای رستــــه در خلــــوص نهــــانم نیاز تو
ای خـــــوانده عاشقانه مرا آشنای خـویش
سبزینه های عشق تـــــو را سجــده میکنم
ای کرده پهن در همه هستم صدای خویش