بیا ای دل که راه خویش گیرم

قهار عاصی

بیا ای دل که راه خویش گیرم
ره شهری دگر در پیش گیریم
بیا ای دل که منزل در نوردیم
به زیر چنبر دیگر بگردیم
گرفته خاطر استم بی نهایت
بیا ای دل رویم از این ولایت
زحال خویش با دشتی بموییم
زدرد خویش با کوهی بگوییم
نماز غصه با سروی گزاریم
صدای غم به دریایی سپاریم
بیا ای دل سفر در کار بندیم
سوی ملک غریبی بار بندیم
فرود آییم در فریاد گاهی
گلایه سرکنیم و اشک و آهی
من وتو دو کبتور دو هوایی
دو آواره دو عاشق دو رهایی
من وتو دو برادر خوانده ی عشق
در این ماتم سرا وا مانده عشق
بیا ای دل که بند از پاکشاییم
ازین دیوار بندان یک براییم
بیا ای دل بکوچیم و نپاییم
دگر این سورخ خود نه نماییم
بیا ای دل که با اندازه تازه
غم خود را کنیم آغاز تازه
به کنجی رفته آتش برفروزیم
تمام آرزو ها را بسوزیم
زدست آرزو ها خسته ام دل
زدست آرزو بشکسته ام دل
بیا ای دل به پاس همنوایی
به پاس صبح و شام آشنایی
افقهای عزیزی را بتازیم
غروبی را از آن خویش سازیم
نه جانی بیقرار ماست این جا
نه چشمی انتظار ماست این جا
بیا ای دل نه گریه کن نه زاری
به لبخندی و داعی کن زیاری
سلامی ده به اوی وره دگر کن
لبت بر بند و آهنگ سفر کن
فراموش کن که روزی روزگاری
زیاران داشتیم امید یاری
بیا که دست با دست غم خویش
به پابوسی تنهایی برآییم
به دنبال دل آسایی براییم
سراغ گور مجنونی بگیریم
کنار نعش فرهادی بمیریم
خیال یار را به خاک بخشیم
به خاک خسته ی غمناک بخشیم
بیا که خویشتن را سرد سازیم
سر خود را تهی از درد سازیم
بقول یار: درد سر چه فایده
دلی درخون و چشم تر چه فایده
بیا ای دل که باهم یار باشیم
زهم دلبر به هم دلدار باشیم
بیا تا بال و پر گیریم ای دل
جدایی را به برگیریم ای دل
من و تو با جدایی همطرازیم
بیای ای دل به همد یگر بسازیم