از : قهار عاصي
به بـر صخره بر سر هواي بــهشت
يـــكي دره از دره هــاي بـهشـــــت
به كهدامنان باز ميـــــــــــشد همي
ز هنـــدوكش آغاز ميـــــــشد همي
كه چرخ از زلالش جوان گشته بود
وزآن رود باري روان گشـــته بود
شهامــــــت به بالاش آويــــــــــخته
شــكوه از بــــر و دوشش انگيخته
مــــــــقر دلــيران شـــــــــهنامه يي
مقـــام شهــــيدان خون جامـــه يي
مزار بزرگــــان نامــــــوس و ننگ
ديار اساطــــيريي عشـــق و جنگ
پر آوازه تا چين و تا روم و شـــام
بــه ِكچــكِـــن مســما شده نـيـکـنام
بــه اعــجاز شــهنامـه و مـثــنـــوي
به فــرهنگ فــردوسي و مـولـوي
نــه كـُهـي هـــمـآواي گــُــــردان آن
نــه مــردي همــاورد مـــردان آن
قــُـبــاي زمَــــُرد بـــه تــن دوخـــته
زر و سيـــم بر ســــيـــنه اندوخته
عـــلــَــم بــر فــراز سر افـراخــتـــه
ز خورشــيد و شمشـير بگداخـــته
ســرودِ اَهـــورا ســرو سـآينه اش
پـــــــرو بــال جـــبريل آيــيــنه اش
جـهنـم بـه پـا كـــرد آشوب شــــُوم
قضا رفته بود و در آن مرز و بوم
دمـانـيــد مـرســـنگ و مـركــــوه را
چنان كه نفــس هاي مكـــــــرو را
گـــرســـنه به جــان و تــــن آن وِلا
فــرســــتاد آن ســـويـــــكي اژدها
دهان بود و غـارتگري يال و ســُــم
چنان اژدهايي كه از ســــر به دُم
نه رحميــــش بر حال محزون خـلق
نه سيرابي اش بود از خون خلق
بـرو دوش آفـــت، ســــرو پــا بـــلا
عنان سوي ِكچـــــكِن كشيد اژدها
كـه سـازد هــــمـه دره را ناپــديــــد
چنان قصد کــــرد اژدهاي پــلـــيد
قـلــنــدر پــــــسر سـرو آزاده بــــود
مـــــگر دره را پـــهلوان زاده بود
كـه از هـيـــبتـــش مـارمـوري شدي
كه از هَيـبَـتـش مار، موري شدي
بـه ايـمـان فـلـك با صلابــت زمـيــن
بـه تـن پــيـل و با بـازوان آهـنين
خـداونــد مــيـدان جـــنگ و هـــنــر
خـداوند شــمشير وگــرز و كـــمر
كشانـيـــد پــهلوش نـزديــك بـيـــــش
فراخواند مـــادر اورا نـزد خويش
سـخن زيرهنررنگ ورنگــش بگفت
بـبسـتـش كــمر راز جنگش بگفت
بــرو دســت خــالي نــيــايـــي بـــرم
بگـفــتـش كه اي تـــاج فخر سرم
بـمگــذارازو نـقــش پـا بــر زمــــين
بـرو خـصـم آبايــيــت را بـبـيـــــن
بــه نـيکـيـــت فــردا بــيارنــد يـــــاد
بـرو تا كه شـمـشــــير داران راد
بــراي چــنيــن عـرصه بـگــزيـده ام
تــرا بهــر اين روز زايــيـــــده ام
ســـوي اژدهــاي ســراپــا شــگـفـت
جوان با فلاخن كمر بست و رفـت
تكاني به خود خورد و رنگـش پريـد
همــي مــرد را اژدها تـا بـــد يـــد
كه پـنداشــتي كــه مــي آشــامـــدش
چـنان هــيـبـت آلـوده مـي آمــدش
بــرون ميــزد ازچــشم غــوغـايـيش
غـــــرور کـــُه و خـشم آبايـــيـش
بـديـدش تـناور ازو بـــيــــم كــــــرد
بخوانــد از جبــينش حديـث نــبرد
خـيالي بـزد خــام و رايـــي گـــــزيـد
ســـر راه رسـتــم پــسردام چــــيد
سپس خوار و زارش كند بكـــشدش
كه اول بـــه رنــگي به دام آردش
دم تيغ نــيرنــگ خــوشــتـر بـُــــَرد
چه، با حيله ها زخم كاري خـورد
بديـن شيـوه بسيار كـين كــــرده اند
كه نامرد هابيش از ايـن كرده اند
زبــان عــدالـــت پـــي خـــون كـشيد
يــل ازدُورشـمـشـير بيرون كشـيد
انـيــس شــب و روز دشــوار مــــن
بگــفتا به شـمشــير كاي يار مـن
نـگــردد گــم از عـالـم و كـــم مـبــاد
برونت بــياورده ام تـــــــــا كه داد
دل تــيــره رايــان بگــيــرد ســــبــق
برونت بـياورده ام تــــــــا ز حق
طریقی کـنم راسـت، از عـقـل و رای
برونت بـیاورده ام تــــــــــا بجای
بــــه هـنگــــام گـــردد مــرا رهـنـمـا
برونت بـیاورده ام تـــــــــــــا خدا
دل بـــیــــغـم و خـاطـــــــرآرائــی ای
مرا نــیست چشم تــماشــــائی ای
که آتـــش فـتـــد بـر سـرو بـــر رَهَم
کـــه نــابـــــود گردد دِه ام دَره ام
بــرآمـــد ســـــر راه یـــــل از دغـــــا
به نـــــا گاه با حــیله اش اژدهـــا
که تدبـــــير بهـتر شـــود رهنمــــون
صـدا زد به يــــل اژدهاي زبـــون
بـــه آيــنــدگــانــت ضماني دهـــــيم
بـيا تـا بـــه جانـــت اماني دهــــيم
دِه و دَره و قـــَـلــــعــــه و مسکــنـت
خريـدار گردم هــــمه کـجکــنــــت
بــگو بــيــع ايــن گـوهــر خــوش َبها
بـــگو قيمتِ کـچـکـن خويـــش را
بگــو قــيـمـت دره را مــــــو بــه مــو
دِهـــت را بگو، خانه ات را بــگو
تــــرا شــاه ِ شهرِ گـــُهـَـــر میکـــنــم
ســـر و پات را سيم و زر مـيكـنم
و آنهـم ازيــن سنگـــــزاران وکــوه ؟
چی می خواهي اززندگي جزشكوه؟
غــم دره شاخــک بــه جان مي خـري
چه با توت و تلخان بسرمی بری؟
همان بــه كه خود، مينیفتی به گور
وگــــرنـه، ستــانـيم آن را به زور
مـــــيـامـيز بــــا آتــش خــــوي مـــــا
بـيـنديـش از ضرب بـــازوي مـــا
بــه خـــونـــم بود نسبتي سخـت پـاك
يلش گفت كاين دره راسنگ وخاك
ز هـر كـــُــه كه نقشي گـزيـني مـنـم
به هر صخره كه جلوه بيني مــنم
مـنـم كــه تـــو بــيـنــي سـراپــاي دِه
مـنم كه روانـــم به رگ هـــاي ده
هـمـه گـرگ و شير و پلنگـش من اند
درخـت بلوط و خـدنگش مــن انــد
دراين جا سري گردو شد، تن يكيست
عقاب سر دره و من، يــكــــيست
به يــك آبـخــور مي فــرایــــد رهــش
اگر گــرگ بيني و گـــر روبـــهش
خـــودم كـوهِ كــچـكـن خـودم ذره اش
خودم كچكن خويـشــم و دره اش
درخـتـان ايـــن دره گــويـــد هــمــــيـن
نه تنها بيان من اسـت ايـن چنين
نِــيـــم مـــن فـــروشــنـــده خـــانــه ام
نــيــم من دكــانــدار كــاشـــانه ام
وگــرنـــه ســـلامــــت نــبيــنی ز مــن
همان ِبه كه ره چپ كني زين وطن
بـرايـش تــوان و تــحــمـل نــــمانـــد
دل اژدهـا را خـشـونـــت كــفـانــد
ســـر حــمله و سر بــريــدن گـرفـــت
پي كـــشـتـن يل تـپـيـــدن گــــرفت
امـــانم بـــده، زيـــــن گـــــزنـد شكوه
يــل نــامــور گـفــت يـــا مام كوه!
بــه شــمشــيـر بـــر فرق آن زادِ بـــد
همين گـفت و از جا پريــد و بــزد
خمـُـش كردش از قصهء چون و چند
دونيمش نمود و دو قـاشـش فگند
چـنـيـن بــا فــرومايه كــين كــرده اند
بـلي راد مـردان چـنين كــرده انـد
نـــمی افــگـــنــد گــــور خــود در گرو
خـدا كـم نـسـازد يـــلي را كـــه او
هـرآن كس كه محفوظش است آبروي
خــدا كــم نـسازد يــكي تـار موي
خــــداونــــدگــــاران شأن و فـــَــــَرش
جـهـان بــاد و مــردان داد آورش
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen