آمـــــد بهار ای دوستــــان منزل سوی بستـان کنیــم

مولانای بلخی

آمـــــد بهار ای دوستــــان منزل سوی بستـان کنیــم
گـــرد غریبان چمن خیـــزید تــــا جولان کنیـــــــــم
امروز چون زنبورها پران شویم از گل بـــه گـــــل
تا در عسل خــانه جهان شش گوشه آبادان کنیـــــــم
آمد رسولی از چمن کــاین طبل را پنهان مــــــــزن
مـــا طبل خـــانه عشق را از نعره ها ویران کنیــــم
بشنـــو سماع آسمان خیـــــزید ای دیـــــوانگـــــــان
جـــانم فـــدای عاشقان امروز جان افشان کنیــــــــم
زنجیـــرها را بردریم مــاهر یکی آهنگـــــــریـــــم
آهن گـــــزان چون کلبتین آهنگ آتشدان کنیــــــــــم
چون کـــوره آهنگــران در آتش دل می دمیـــــــــم
کهن دلان را زین نفس مستعمـــل فــرمان کنیـــــــم
آتش در این عــالم زنیم وین چرخ را برهم زنیـــــم
وین عقل پا برجـــایرا چون خویش سرگردان کنیــم
کوبیم ما بی پا و سرگه پای میـــدان گــــــاه ســـــر
مــاکی به فـــرمان خودیـــم تا این کنیم و آن کنیــــم
نی نی چو چوگانیم مــا در دست شه گـردان شـــده
تــــا صد هـــزاران گوی را در پای شه غلطان کنیم
خـــامش کنیم و خامشی هم مـــــایه دیــــوانگیـسـت
این عقـــل باشـــد که آتشی در پنبــــــه پنهان کنیــم