از محمد علی انصاری

از جنت خـــــدای چـــــه مي پــــرسي اي پسر جنت بدان كه خـــاك كفت پــــــــاي مـادر است
فرمــــان ببر ز مــــادر پير ضعيف از آنكـــــه فرمان مــــــادر تو چـــــو فـــرمان داور است
د رپروريدنت قـــــد سروش شـــــده كمـــــــان اكنون مبين كــــــه تــــــو نخـــــل تنـــاوراست
شبها بپاس خــــــواب تــــو چشمش نشد بخواب همچون منجمي كــــه دو چشمش بر اختر است
در پاي گـــــاهواره بسي خـــــوانده : لاي لا ي از : لاي لا ي اوست كــــه گــوش فلك كراست
در جثـــه ضعيف و تــــن لاغــــــرش منيــــــن بحر ي است كه چنان تو گـرانمايه گــوهر است
مويش ك همچو نا فه ي چين بـــود و پر ز چين آن چين ز راه رنج تو بر چهر ش انــــد ر است
رويش كــــــه بد بخوبي چون لاله ي فـــــرنگ از رخـمت شبـــــان تـــــو زرد و معصفر است
نـا گاه گـــــــر بپاي تو خــــاري خــــــلد به راه در ديـــــدگان مــــــادر آن خـــــار خنجـر است
فر ض است اي پسر بتـــــو احسان مــــــادرت انــــدر نبـــي است اين سخـــن و از پميبر است
جز مهربان خــــداي رحيمت بهــــــــر دو كون مــــــادر زهر كــــه مي نگري مهربان تراست